Neyse, benim konum ördekle alakalı değil. Benim konum, çocukken oynadığım bir oyunla alakalı.
Çocukken herkesin pek çok oyuncağı olmuştur. Benim de pek çok oyuncağım vardı ama benim oynadığım oyuncaklar, tek bir amaca (oyuna) hizmet ediyordu. O da: VikVik Oyunu.
Aslında ismi bu değildi. Ama ismi böyle kaldı. Neden böyle kaldığını da birazdan açıklayacağım.
Oyun çok basit. Bardaklarla kaleleri kuruyorum. Bilye kullanıyorum, top niyetine... Ve her iki takımda beşer adam. Abartısız sabah akşam maç yaptırıyorum bunlara.
Her karakterin bir ismi var. Bende takımın dinamosuyum hayal gücüm gereği. Aklıma gelen karakter isimleri: Erken, Emre, Alper, Mehmet falan..
Hani çocuklar yenilgiye tahammül edemez ya. Ben öyle değildim çocukken. Kaybetmesini bilirdim. Senaryosunu kendim yazdığım maçlarda bile, yani bu vikvik oyununda bile defalarca yenilmişimdir. Yani, illa benim olduğum takım kazansın demedim hiç. Böylede adil bir insanım.
Saha zemini olarak halıyı kullanıyordum. Ama tabi küçücük bilyeye sahip çıkmak pek kolay olmuyordu. İster istemez her şuttan sonra top beton zemine, yani halının dışına gidiyordu. Çapraz alt kat komşum, sürekli olarak gelen bu sesten rahatsız olmuş ve sesin nereden geldiğini anlayamadığı için üst kata şikayete çıkmış. Yani benim karşı komşuma. Kavga etmişler, tartışmışlar. Tabii benim hiç bir şeyden haberim yok. Çok sonraları öğrendim bu durumu.
Birde maçları yaptırırken, hep hayalim olan spikerliği de yapardım: "Emre, şimdi topla buluştu. Atak yönüne göre sağ kanattan ilerleyen Emir'e doğru gönderiyor ancak rakip savunmada Erkan araya girdi. Şimdi bir kontra atak şansı..." Tabi çok hızlı konuştuğum için ve sesimde o zamanlar çok ince olduğu için, benim oyunumu izleyen aile bireylerim, bu sesleri yuvarlayarak "vikvikliyor yine emir" tarzında benzetmelerde bulunmuşlardı. Yani düşünün, ben orda sanat yapıyorum. Ama ailem "vikviklemek" diye bir fiil oluşturuyor yaptıklarımdan. Sonra da adı vikvik oyunu olarak kaldı. Bende durumu kabullendim...
Yorumlar
Yorum Gönder