Yarın Geç Olabilir

Bulutlar güneşi tutsak etmiş bu sabah. Yorgun bahara bir de karamsarlık katmış. Rutubetli, soğuk ve kötü bir gün.. Pencereden baktığımda fazla insan göremiyorum. Sadece arabalardan çıkan dumanlar ve kiremit çatılar.. Yapraklar bile canlılığını yitirmiş, kıpırdamıyor. Etraf dağınık. Sanırım görevliler bugün yolları temizlememiş. Biraz aşağıda, kaldırımda oturan yaşlı bir adam var. Sakalları uzunca. Üstü başı yırtık. Bakımsız... Evsiz olduğunu düşünüyorum. Belki karnını doyuracak parası bile yok, ama ben bakımsız diyorum ona. Küstah ve kendini beğenmiş bir insanım bugün. Aç bir insanın giyinişini sorguluyorum çünkü...

Havaya bağlıyorum bu durumu. Hava karanlık; soğukluk veriyor insanın içine. Ve bu soğukluk insana nefesinden bile daha yakın geliyor. Öyle bir soğukluk ki bu, insanın içinde karamsarlık ve bitkinlik doğuyor. Yorgunluk var kalbimde... Ağlasam belki atarım üzerimden bu yorgunluğu. Canlanıp neşe saçarım etrafa. Ama yapamam...

Bugün gülmeliyim. Son günüm bugünmüş gibi.. Çünkü ölen, sadece "bugün" olmayabilir...
Yarın yeni bir gün doğacak. Ancak yarın çok geç olabilir. O yüzden gülümsemeliyim. Herşeye rağmen...

Şimdi pencereden baktığımda tatlı bir meltem havası hissediyorum. Yapraklar gülüşmeye başladı ve güneşte bulutların bağladığı zincirleri kırdı. Umut muydu her şeye hayat veren? Yoksa bugün gitmesi gereken ben değil miydim?
Cevapsız kalacak sorularım.. Ama gülümsemeliyim her şeye rağmen, çünkü yarın geç olabilir...